മൗനം പെറ്റുപെരുകുന്നു;വേലിപ്പത്തലുകൾ തളിർത്ത്ആകാശത്തിനും അതിരാകുന്നു.ഭൂമിയെ വീതം വെയ്ക്കുന്നു;വീതഭൂമിയിലിരുന്നു ഞാൻവേലിപ്പൂക്കളെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നു.’ഈ ചിരിയെന്തേ ഈ വേലിയ്ക്കപ്പുറംകൊടുക്കാഞ്ഞൂ’ യെന്നൊരു വേലിപ്പൂ;’എങ്കിൽ, നിങ്ങളോടു ചിരിക്കാൻനിങ്ങളുണ്ടാകുമായിരുന്നോ’ യെന്നു ഞാൻ.വേലിപ്പൂക്കളൊന്നടങ്കം പൊട്ടിച്ചിരിക്കുന്നു;ഒപ്പം, ഞാനും എന്റെ മൗനവും!
-സതീഷ് കളത്തിൽ
